Verdensteatrets Magiske Dunderhonning

Operasongarar, repetitør og instruktør kjem sigande inn frå låven klokka 22. Det same gjer arkitekt og byggesvein frå skogen, der badstova no er panelkledd og snart klar for å bli  inntatt av Hjorth og andre festivaldyr.

Og då står me klare på kjøkenet, operalysmeister Eirik og eg.

 Eg har laga vaflar og Eirik har kokt Verdensteatrets Magiske Dunderhonning. Flott namn? Flott drikk! 

Prinsippet bak magien er ganske enkelt. Du tek ganske enkelt to ingrediensar som ein i utgongspunktet ikkje trur har noko med kvarandre å gjere, og so gjer du noko heilt uventa med dei.

I dette tilfellet: Hell 1,5 liter cocacola i ei gryte. Skrell og del ei ingefærrot i store bitar og ha oppi brusen. Kok. Dess lenger det kokar, dess betre seier Eirik. Server varmt. 

Dette har Verdensteateret visstnok lært i Kina, mest truleg av ein vis mann. Drikken er søt og sterk, og alle operasongarane syntes det kjentes ut som den er veldig god for stemma.

Ein annan vis mann skreiv ein gong at katten er varast i garden. Katten her heiter Arne Næss, og eg er jammen ikkje heilt sikker på om han har blitt særleg var enno. Førebels er han ein leiken, pubertal kar, som jakter på føtene våre under bordet og likar seg best der det er nokon han kan leikebita i fingrane eller gå i vegen for på anna vis.